داستان دوج چارجر؛ عضلانی نمادین آمریکا با پیشینه پر فراز و نشیب

در این مقاله به بیان تاریخچه یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین خودروهای عضلانی آمریکایی یعنی دوج چارجر می‌پردازیم.


در سال ۱۹۴۹ خودروی اولدزموبیل راکت ۸۸ که معمولاً به عنوان اولین خودروی عضلانی تاریخ در نظر گرفته می‌شود تولید شد. این خودرو از پیشرانه ۸ سیلندر ۴.۹ لیتری با ۱۳۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و در فصل ۱۹۵۰ مسابقات ناسکار از ۱۹ مسابقه در ۱۰ مسابقه پیروزی را به دست آورد. اولدزموبیل به توسعه راکت ۸۸ تا اوایل دهه ۶۰ میلادی ادامه داد تا همچنان به عنوان محصولی مطرح در بازار حضور داشته باشد. معرفی خودروهایی همچون فورد موستانگ، پونتیاک تمپست GTO و پلیموث باراکودا در اوایل دهه ۶۰ میلادی تقاضا برای خودروهای ۸ سیلندر را به طرز دیوانه‌واری افزایش داد. خودروسازان دیگر هم متوجه این امر شدند و در سال ۱۹۶۶ برند دوج خودرویی عضلانی با نام چارجر را معرفی کرد. اگرچه آینده این خودرو خیلی مشخص نیست اما نسل‌های قبلی آن جایگاهی استثنایی بین طرفداران دارند.

نسل اول (سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۷)

چارجر به عنوان مدل سال ۱۹۶۶ و با اندکی بحران هویت معرفی شد. طراحان دوج طراحی فست بک محبوب موستانگ را برای خودروی عضلانی میان سایز و دو در خود در نظر گرفته بودند. ترکیب عجیب طراحی جدیدی و قدیمی باعث شد این خودرو شبیه دوج پولارا با بخش عقب فست بک مانند باشد. پنج پیشرانه گوناگون از جمله نمونه ۵.۲ لیتری ۲۳۰ اسب بخاری در دسترس بودند اما خریداران می‌توانستند نیروگاه‌های ۵.۹ لیتری ۲۶۵ اسبی و ۶.۳ لیتری ۳۲۵ اسب بخاری را نیز سفارش دهند. البته گل سرسبد این پیشرانه‌ها نمونه ۷ لیتری همی با ۴۲۵ اسب بخار قدرت بود. اولین نسل چارجر از نظر فروش ناامید کننده ظاهر شد و بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۷ حدود ۵۳ هزار دستگاه از آن به فروش رفت. این اتفاق در حالی رخ داد که برای مثال شورولت شول فروش فراتر از ۴۰۰ هزار دستگاهی در سال ۱۹۶۶ داشت.

نسل دوم (سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۰)

از همان ابتدا واضح بود که نسل اول چارجر جا برای بهبود دارد. پس از مدت زمانی کوتاه، دوج نسل دوم چارجر را به عنوان مدل سال ۱۹۶۸ معرفی کرد تا در این نسل پیشرفت‌هایی را شاهد باشیم. اگرچه حالت فست بک خودرو حفظ شده بود اما باقی بخش‌ها از نظر طراحی ارتقا یافته بودند. با وجود پیشرانه‌های متنوع که بین ۱۴۵ تا ۴۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کردند، چارجر از نظر قلب تپنده کمبودی نداشت. البته هنوز هم وزن خودرو بالا بود ولی در بین رقبا خودش را نشان می‌داد. بی‌شک نسل دوم چارجر حالت نمادین بیشتری داشته و نمونه‌های دست‌دوم آن امروزه با قیمت حدود ۱۵۰ هزار دلار فروخته می‌شوند. این خودرو در سال اول خود به فروش ۳۵ هزار دستگاهی رسید و کار خود را با فروش فراتر از ۹۶ هزار دستگاهی به پایان رساند.

نسل سوم (سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۳)

هم‌زمان با معرفی سومین نسل چارجر در سال ۱۹۷۱ بود که دنیای خودرو تحولات مهمی را تجربه می‌کرد. در آن سال‌ها بود که تصویب قوانین سخت‌گیرانه درباره آلایندگی خودروها بازار خودروهای عضلانی را به شدت تحت تأثیر قرار داد. در ادامه نیز بحران نفتی دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی نیز رخ داد تا اوضاع برای این دسته از خودروها وخیم‌تر شود. با اینکه نسل سوم چارجر پیشرانه ۶ سیلندر ۱۱۰ اسبی را حفظ کرده بود اما پرفورمنس خودرو افت کرد. قوی‌ترین عضو خانواده ۳۹۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما به‌هرحال عصر طلایی خودروهای عضلانی در حال افول بود هرچند دوج شدیداً تلاش می‌کرد تا نام چارجر را حفظ کند.

نسل چهارم (سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۸)

دوج در چهارمین نسل چارجر دید خود را تغییر داد تا این خودرو کمی لوکس‌تر شود. چارجر ۱۹۷۵ از هویت عضلانی خود فاصله گرفته بود و خریداران می‌توانستند آپشن های لوکس‌تری همچون سقف وینیل شیک، کابین چوبی و… را سفارش دهند. مدل دیتونا چارجر بین سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۷ بازگشت هرچند با نسخه‌های قبلی فرسنگ‌ها فاصله داشت. این نسل با پیشرانه‌های متنوع ۸ سیلندر عرضه شد. چهارمین نسل چارجر ظاهراً آغازی بر پایان چارجر بود چراکه قوانین آلایندگی میخی بر تابوت ۸ سیلندرهای آمریکایی به شمار می‌رفت و بحران نفتی ۱۹۷۹ نیز در آستانه وقوع بود.

نسل پنجم (سال ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۷)

شاید طرفداران به ندرت می‌توانستند بازگشت دوباره چارجر را تشخیص دهند. در نگاه اول این خودرو شبیه فورد موستانگ نسل سوم بود و از پلتفرم مشابه اومنی و پلیموث هوریزون استفاده می‌کرد. پیشرانه ۴ سیلندر این خودرو ۶۲ تا ۹۴ اسب بخار قدرت را به چرخ‌های جلو می‌فرستاد و خودرویی که در سال ۱۹۶۶ فقط با پیشرانه‌های ۸ سیلندر تولید شده بود حالا با پیشرانه ۴ سیلندر ۱.۶ و ۲.۲ لیتری عرضه می‌شد. البته با کمک‌های کارول شلبی، خودروی شلبی چارجر گیربکس دستی با قدرت ۱۰۷ اسب بخار تولید شد. درحالی‌که موستانگ و کامارو تلاش می‌کردند تا پیشرانه ۸ سیلندر خود را حفظ کنند اما چارجر مسیر دیگری را ادامه داد. کرایسلر نیازمند خودرویی با فروش بالا بود و مصرف سوخت کم هم به این هدف کمک می‌کرد.

نسل ششم (سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰)

با وقفه‌ای نسبتاً طولانی‌مدت، ششمین نسل این خودرو با ظاهری اسپرت و جذاب معرفی شد. با اینکه نسل‌های پیشین چارجر از بدنه‌ای دو در استفاده می‌کردند اما نسل ششم قول داد استایل یک کوپه مدرن را با کارایی خودرویی چهار در فراهم کند. این خودرو در واقع به عنوان یک سدان و از گور به پا خاست. شاید تصمیم دوج باعث عصبانیت برخی طرفداران شده باشد اما حداقل چارجر نسل ششم شباهت‌هایی به نسل‌های پیشین داشت. تکنولوژی خودرو کاملاً ارتقا یافته بود و پیشرانه‌های حجیم و پرقدرت یک‌بار دیگر در دسترس بودند. در پایان این نسل مدل SRT-8 با پیشرانه ۶.۱ لیتری ۴۳۱ اسب بخاری در دسترس بود.

نسل هفتم (سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۳)

تاریخچه دوج چارجر بسیار پر فراز و نشیب بوده و درحالی‌که اولین نسل آن تنها ۲ سال در بازار حضور داشته و بیشترین زمان عرضه یک نسل از آن نیز فقط ۶ سال بوده است، هفتمین نسلش بیشترین موفقیت را به دست آورد. این نسل از چارجر با پیشرانه‌های پرقدرتی تولید شد که شاید گل سرسبد آن‌ها را بتوان مدل هلکت با ۷۰۷ اسب بخار دانست. البته در ادامه مدل هلکت ردای ۸۰۷ اسبی هم عرضه شد تا کاملاً پاسخگوی نیازهای طرفداران باشد. پس از ۱۲ سال تولید، هفتمین نسل چارجر موفق‌ترین نسل آن لقب می‌گیرد.

نسل هشتم (سال ۲۰۲۴ به بعد)

حال که چارجر به عنوان یک سدان مطرح شده است، دوج همه‌چیز را به هم زده و نسل هشتم چارجر را در نسخه‌های گوناگون از جمله مدل کوپه و با قوای محرکه برقی رونمایی کرده است. مدل‌های دیتونا R/T و دیتونا اسکات پک فقط به‌صورت کوپه‌های برقی عرضه خواهند شد و دیگر خبری از پیشرانه درون‌سوز برای آن‌ها نخواهد بود. البته امکان سفارش پیشرانه‌های درون‌سوز برای سایر مدل‌ها وجود خواهد داشت. انتظار می‌رود چارجرهای پرقدرت همچنان در آینده تولید شوند و نکته مهم اینکه خودروی موردبحث در سال ۲۰۲۶ تولد ۶۰ سالگی خود را جشن خواهد گرفت و تاریخچه دوج چارجر برای نسل جدید پشتوانه مهمی خواهد بود.