خودروهای پلیس برخی کشورها به ویژه آمریکا دارای گارد جلو هستند اما علت استفاده از این ساختار مستحکم چیست؟
اولین خودروی پلیس بدون اسب “پدی واگن” نام داشت که از چراغ‌های جلو، برانکارد، محفظه‌ای برای حمل زندانیان و زنگ مخصوص برای آژیر پلیس سود می‌برد. این خودروی پلیس در سال ۱۸۹۹ و در خیابان‌های آکرون اوهایو بکار گرفته شد. یکی از اولین خودروهای پلیس رسمی که تا یک دهه بعد ظاهر نشد، خودروی فرانک کرول بود. این افسر پلیس در سال ۱۹۰۹ خودروی پلیس خود را که یک دستگاه پاکارد بود با قیمت ۳۵۰ دلاری خریداری کرد.
همچنین بخوانید: جذاب‌ترین خودروهای پلیس جهان؛ از GT-R و ۹۱۱ تا هامر و ویرون
از آن زمان تاکنون که بیش از یک قرن گذشته است، خودروهای زیادی از جمله محصولات فورد، شورولت، کرایسلر، پلیموث و دوج به خودروهای پلیس تبدیل شده‌اند و حتی خودروهای برندهایی همچون فولکس‌واگن، پورشه، لامبورگینی و… نیز به عنوان خودروی پلیس انجام‌وظیفه کرده‌اند. همانند سایر وسایل نقلیه حاضر در معابر عمومی، خودروهای پلیس نیز پیشرفت کرده و به تجهیزات جدیدی مجهز شده‌اند که از جمله آن‌ها می‌توان به گارد جلو اشاره کرد. گارد جلوی خودروهای پلیس با نام‌های مختلفی شناخته می‌شود اما همه آن‌ها به ساختار ویژه‌ای در سپر جلو اشاره می‌کنند. ایده استفاده از گارد جلو در خودروهای پلیس به غرب وحشی مربوط می‌شود یعنی زمانی که قطارها هنوز سریع‌ترین روش حمل‌ونقل در آمریکا بودند. در آن زمان از دستگاه‌هایی به نام گاوگیر برای هل دادن زباله‌ها و گاوها استفاده می‌شد. این گاوگیرهای فولادی به جلوی قطارها وصل می‌شدند و بنابراین قطار دیگر از ریل خارج نمی‌شد و به حرکت خود در مسیر ادامه می‌داد. گارد جلوی پلیس نیز به همین منظور بکار می‌رود هرچند برخی تفاوت‌ها در اینجا وجود دارد.
در خلال تکامل خودروهای پلیس، مدل‌های تولیدی در دهه ۴۰ و ۵۰ میلادی به سپرهای جلوی تقویت شده که می‌توانستند وزن بیشتری را تحمل کرده و هل دهند مجهز شدند. نهایتاً این سپرها به یک ساختار افترمارکت بیرونی بدل شدند که مستقیماً به شاسی خودرو متصل می‌شدند. اولین گاردهای خارجی روی ۲۰ فورد موستانگ پلیس بزرگراه آریزونا در سال ۱۹۸۸ نصب شدند و بنابراین گاردهایی که امروز در خودروهای پلیس می‌بینیم خیلی قدیمی نیستند. گاردهای مدرن امروزی دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهند که گاوگیرها انجام می‌دادند. این گاردها به افسران پلیس اجازه می‌دهند تا خودروهای متوقف شده یا زباله‌های خطرناک را از سر راه خود کنار بزنند. گاردها همچنین باعث می‌شوند خودروهای پلیس در حین انجام مأموریت آسیب کمتری ببینند.
علاوه بر این، ساختارهای مستحکم یاد شده به پلیس اجازه می‌دهند تا مانور بی‌حرکتی دقیق را انجام دهند. این تکنیک تعقیب خودرو اولین بار توسط اداره پلیس ویرجینیا در دهه ۸۰ میلادی بکار گرفته شد تا با استفاده از آن بتوان خودرو را متوقف کرد. راننده برای انجام دقیق این مانور باید فشار جانبی به پانل سه‌چهارم عقب خودروی تحت تعقیب وارد کند و به این ترتیب خودروی مظنون به دور بچرخد و نهایتاً متوقف شود. نکته پایانی اینکه گارد محافظ خودروی پلیس مخالفان زیادی هم دارد که دلیل اصلی آن نگرانی‌های ایمنی درباره افسران پلیس و سایر کاربران جاده است. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲ نشان داد که چنین ساختارهایی می‌توانند جراحت‌های جدی ایجاد کنند و از آن زمان تاکنون استفاده از گاردهای یاد شده در بسیاری از شهرها محدود شده است.
source