آزتک سوپراسپرتی آینده‌نگر بود که در سال ۱۹۸۸ با پیشرانهٔ پنج سیلندر آئودی معرفی شد و در تعداد محدودی به تولید رسید.
اکثر علاقه‌مندان به خودرو، جورجتو جوجارو را می‌شناسند. طراح مشهوری که تعدادی از نمادین‌ترین خودروهای تاریخ را طراحی کرده است. بااین‌حال، شاید خیلی‌ها از سوپراسپرتی با نام ایتال‌دیزاین آزتک توسط جوجارو طراحی شد خبر نداشته باشند. این سوپراسپرتی شبیه خودروهای فیلم‌های علمی تخیلی بود که آیندهٔ خودروها را تصور می‌کرد ولی درعین‌حال کاملاً کاربردی بود و حتی در تعداد محدودی هم تولید شد.
تولد آزتک
این کانسپت به مناسبت بیستمین سالگرد تأسیس استودیوی ایتال‌دیزاین ساخته شد. به این مناسبت، سه کانسپت ساخته شد که همگی ظاهری آینده‌نگر داشتند. کانسپت اول آزگارد نام داشت و شبیه مینی‌ونی متعلق به سال ۲۱۰۰ به نظر می‌رسید. کانسپت دوم آسپید نام داشت و کوپه‌ای دونفره با سقف بازشو برای ورود و خروج بود و آخری هم آزتک بود، سوپراسپرتی جسورانه به سبک بارچتا که آینده‌ای را تصور می‌کرد که راننده و سرنشین کاملاً از هم جدا بودند. در این خودرو، برای هر سرنشین محفظه‌ای اختصاصی با شیشهٔ جلو و پانل سقف قابل برداشتن طراحی شده بود و حتی در نگاه اول به نظر می‌رسید هر سرنشین یک غربیلک فرمان دارد ولی غربیلک سمت راست درواقع ماژولی بود که دسترسی به اطلاعات مهم خودرو را فراهم می‌کرد و به کنترل‌هایی مجهز بود تا سرنشین بنواند با راننده ارتباط برقرار کند.
کابین تمام چرمی، بدنهٔ نقره‌ای، سیستم ناوبری رالی، آینه‌های به سبک خودروهای لمان و چراغ‌های جلوی مخفی هم از دیگر ویژگی‌های آزتک بودند. از بین این سه کانسپت که هم‌زمان در نمایشگاه خودروی تورین ۱۹۸۸ رونمایی شدند، آزتک تنها مدل کاربردی بود و بازدیدکنندگان نمایشگاه را شیفتهٔ خود کرد و همه خواهان تولید آن بودند.
مهندسی پیشرفته در کنار موتور آئودی
آزتک با ترکیبی از آلومینیوم، فیبر کربن و کولار ساخته شده بود که همگی در آن زمان متریال بسیار پیشرفته‌ای محسوب می‌شدند. بااین‌حال، این بدنهٔ آینده‌نگر و پیشرفته روی یک شاسی نردبانی فولادی معمولی نصب شده بود. در ابتدا گفته می‌شد این کانسپت قرار است به یک پیشرانهٔ V8 مجهز شود ولی تأخیر در تأمین این موتور باعث شد ایتال‌دیزاین سراغ گزینهٔ دیگری برود. آزتک درنهایت به پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری پنج سیلندر توربوشارژ آئودی کواترو مجهز شد که به‌صورت عرضی پشت صندلی‌ها نصب شده بود. هرچند ایتال‌دیزاین قدرت این خودرو را ۲۵۰ اسب بخار اعلام کرده بود ولی آزتک درواقع حدود ۲۰۰ اسب بخار قدرت داشت. هرچند پیشرانهٔ این خودرو از آئودی گرفته شده بود ولی سازندهٔ ایتالیایی به دلیل محدودیت‌های جانمایی، برای کانسپت خود از سامانهٔ چهارچرخ محرک لانچیا دلتا اینتگراله استفاده کرد.
تولید محدود
«ماریو میاکاوا» یک تاجر ژاپنی که در دنیای ورزش حضور پررنگی داشت و طی دهه‌ها با جوجارو به‌عنوان مشاور در بازارهای آسیایی ارتباطی قوی ایجاد کرده بود، آن‌قدر به آزتک علاقه‌مند شد که حقوق آن را از ایتال‌دیزاین خرید و قصد داشت این ماشین جذاب را در ۵۰ دستگاه تولید کند. بدین ترتیب، تغییراتی برای مطابقت خودرو با قوانین جاده‌ای صورت گرفت و فرایند تولید به یک شرکت تیونینگ خودروهای آئودی بنام MTM سپرده شد. همچنین قدرت موتور هم به همان ۲۵۰ اسب بخاری که اعلام شده بود افزایش یافت. بااین‌حال، یک مشکل بزرگ بر سر راه عرضهٔ نسخهٔ تولیدی آزتک وجود داشت که قیمت ۵۰۰ هزار مارک آلمان معادل ۲۸۰ هزار دلار بود. این مبلغ گزافی برای خودرویی بود که خیلی‌ها حتی از وجودش بی‌خبر بودند و به همین دلیل، از آن شور و اشتیاقی که برای نسخهٔ کانسپت شکل گرفت هنگام عرضهٔ نسخهٔ تولیدی خبری نبود. طبق تخمین‌ها، نهایتاً حدود ۲۰ دستگاه از آزتک تولید شد که همگی نقره‌ای بودند اما برخی نمونه‌ها در تجهیزات، تکنولوژی‌ها و رنگ تریم داخلی باهم تفاوت داشتند.
source