یادی از نارت زاگاتو 1970، کادیلاک الدورادو موتور وسط با بدنه جذاب ایتالیایی

NART گرند تورر جذابی بود که در سال ۱۹۷۰ با بدنهٔ زاگاتو بر اساس کادیلاک الدورادو و ساخته شد ولی متأسفانه هیچ‌گاه به تولید نرسید.

در طول دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۷۰ میلیاردی، همکاری شرکت‌های ایتالیایی و آمریکایی منجر به خلق خودروهای فوق‌العاده‌ای مثل دتوماسو پانترا، ایزو گریفو و آپولو GT شد. این خودروها که بدنه‌های زیبایی ایتالیایی را با پیشرانه‌های V8 قدرتمند آمریکایی ترکیب می‌کردند، حتی نیم قرن پس از تولید همچنان موردعلاقهٔ بسیاری از طرفداران هستند؛ اما در بین این خودروهای ایتالیایی آمریکایی، مدل‌های جذابی هم بودند که هیچ‌گاه از مرحلهٔ کانسپت یا پروتوتایپ فراتر نرفتند و به تولید نرسیدند. یکی از این خودروها، NART نام داشت که با بدنهٔ زاگاتو و پیشرانهٔ کادیلاک، قصد داشت جایگزینی آمریکایی برای گرند توررهای لوکس اروپایی آن سال‌ها باشد.

تاریخچهٔ مختصری از NART

«لوئیجی چینتی» که در سال ۱۹۰۱ در ایتالیا متولد شد، در سن شانزده‌سالگی به‌عنوان مکانیک برای آلفارومئو شروع به کار کرد. وی در همان سال‌ها با انزو فراری آشنا شد که علاقهٔ زیادی به مسابقه داشت. چینتی چندی بعداً راهی پاریس شد و یکی از نمایندگی‌های آلفارومئو را در اختیار گرفت درحالی‌که در تعطیلات آخر هفته در مسابقات به‌عنوان راننده شرکت می‌کرد. در اواسط دههٔ ۳۰، چینتی به یک رانندهٔ مشهور مسابقات استقامتی تبدیل شد و در معتبرترین مسابقات جهان مثل لمان حضوری ثابت داشت اما همچنان به ادارهٔ نمایندگی‌های آلفارومئو هم مشغول بود. پس از آغاز جنگ جهانی دوم، این رانندهٔ ایتالیایی به آمریکا مهاجرت کرد و به فروشندهٔ انحصاری فراری در ایالات‌متحده تبدیل شد. وی همچنین در سال ۱۹۵۸ به دلیل علاقه به مسابقه، تیم اتومبیلرانی آمریکای شمالی (به‌طور مخفف NART) را تأسیس کرد. نارت به‌سرعت به موفق‌ترین شرکت خصوصی در مسابقات اتومبیلرانی تبدیل شد و در چند مسابقهٔ معتبر مثل لمان به پیروزی رسید.

از تیم مسابقه‌ای تا گرند تورر خیابانی

در اواخر دههٔ ۶۰، به دلیل قوانین آلایندگی، واردات خودروهای گران‌قیمت و پرمصرف مثل محصولات فراری به آمریکا سخت‌تر و پرهزینه‌تر شد. به همین دلیل، چینتی ایدهٔ جالبی را مطرح کرد. با توجه به اینکه مجوز نمایندگی فراری او در سال ۱۹۷۰ منقضی می‌شد، چینتی اعتقاد داشت که توسعهٔ خودرویی اختصاصی راه پیشرفت او خواهد بود. وی به لطف ارتباطاتی که با جنرال موتورز داشت، توانست برای تبدیل ایدهٔ خود به واقعیت، از این شرکت کمک بگیرد و یک گرند تورر آمریکایی هیجان‌انگیز با طراحی ایتالیایی بسازد. ازآنجایی‌که خودروی موردنظر چینتی قرار بود کوپهٔ لوکسی باشد، کادیلاک برای کمک به انجام پروژه انتخاب شد ولی برای خودرو نام نارت در نظر گرفته شد زیرا میراث مسابقه‌ای این برند به گرند تورر چینتی پرفورمنس جذابی می‌بخشید که کادیلاک فاقد آن بود.

بر اساس نسل هشتم کادیلاک الدورادو

توسعهٔ خودروی جاده‌ای چینتی در سال ۱۹۶۸ آغاز شد. وی برای این پروژه، به ایتالیا سفر کرد و ساخت بدنه‌ای جذاب و ۲+۲ را به زاگاتو سفارش داد. در همین حال، این رانندهٔ ایتالیایی یک شاسی نسل هشتم الدورادو را از کادیلاک گرفت و آن را برای سازگاری با بدنهٔ جدید تغییر داد. نتیجهٔ این تلاش‌ها، خلق یک گرند تورر باشکوه بود که هرچند زیر پوست خود یک الدورادو را پنهان کرده بود اما در ظاهر هیچ شباهت به این کوپهٔ بزرگ کادیلاک نداشت. در این ماشین، فقط قالپاق‌ها و داشبورد با الدورادو مشترک بودند. روی گلگیرهای جلو هم لوگوی نارت نقش بسته بود که شباهت زیادی به لوگوی فراری داشت.

نیروگاه عظیم آمریکایی

کوپهٔ نارت قوای محرکهٔ خود را هم از نسل هشتم الدورادو قرض گرفت که شامل یک پیشرانهٔ ۷.۷ لیتری V8 به همراه گیربکس سه سرعته اتوماتیک می‌شد. بااین‌حال، تفاوت مهم با کوپهٔ کادیلاک، تغییر مکان پیشرانه به پشت کابین بود تا نارت زاگاتو به اولین کادیلاک جاده‌ای موتور وسط تبدیل شود. این پیشرانهٔ عظیم که در الدورادو ۳۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، با کمکی تیونینگ و تجهیز به سیستم اگزوز سفارشی، خروجی آن به ۴۰۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد. همچنین درحالی‌که سیستم تعلیق، جعبه‌فرمان و ترمزهای جلو از الدورادو گرفته شدند، برای عقب ترمزهای دیسکی تدارک دیده شد.

عدم تولید شاهکار چینتی

ساخت نارت زاگاتو حدود دو سال طول کشید و سرانجام در نمایشگاه خودروی تورین ۱۹۷۰ به نمایش درآمد و با استقبال مردم و مطبوعات مواجه شد. این گرند تورر ایتالیایی-آمریکایی چند ماه بعد در نمایشگاه خودروی نیویورک هم به نمایش گذاشته شد و بازهم بین بازدیدکنندگان بسیار موردتوجه قرار گرفت تا جایی که حتی چند ثروتمند برای سفارش آن مبالغی پرداخت کردند. بااین‌حال، هرچند ابتدا تولید محدودی برای نارت زاگاتو در نظر گرفته شده بود اما چینتی نتوانست بودجه‌ای که برای تبدیل این پروتوتایپ به خودرویی تولیدی نیاز است را تأمین کند درحالی‌که جنرال موتورز هم خود را از پروژه کنار کشیده بود؛ بنابراین، نارت زاگاتو در حد یک پروتوتایپ باقی ماند. این خودرو تا سال ۱۹۸۷ در اختیار چینتی بود ولی وی بعداً گرند تورر جذاب و منحصربه‌فرد خود را به فروش رساند. این خودرو توسط یک کلکسیونر خریداری شد که آن را به‌طور کامل بازسازی کرد و از آن زمان تاکنون بارها دست‌به‌دست شده است.