در اکثر هواپیماها به ویژه انواع تجاری و مسافربری چراغ‌های متنوعی نصب شده است که ما در این مقاله آن‌ها را معرفی خواهیم کرد.
فرقی نمی‌کند که شما در حال سفر زمینی، هوایی یا آبی هستید چراکه اکثر وسایل نقلیه یک وجه مشترک یعنی چراغ‌های جلو دارند. چراغ‌های جلو در وسایل نقلیه زمینی همچون موتورسیکلت‌ها و خودروها، وسایل نقلیه آبی همچون کشتی‌ها و وسایل نقلیه هوایی مانند هواپیماها وجود دارند؛ اما با اینکه چراغ‌های موردبحث به رانندگان موتورسیکلت‌ها و خودروها در دیدن مسیر پیش روی خود کمک می‌کنند اما چراغ‌های جلوی هواپیماها چه کاربردی دارند؟ برخلاف موتورسیکلت‌ها و خودروها، هواپیماها مسیر پروازی از پیش برنامه‌ریزی شده را دنبال می‌کنند و خلبان‌ها نمی‌توانند مسیر خود را در میانه راه تغییر دهند. پس چرا سازندگان هواپیماها اقدام به نصب چراغ‌های جلو در این وسایل نقلیه کرده‌اند؟
همچنین بخوانید:
باید گفت خلبان‌ها از چراغ‌های جلو هواپیماها برای کمک به فرایند فرود خود استفاده می‌کنند. به همین خاطر است که چراغ‌های موردبحث با نام چراغ‌های فرود یا لندینگ نیز شناخته می‌شوند و اکثراً هم در شب بکار می‌روند. هواپیماها علاوه بر چراغ‌های فرود دارای چراغ‌های دیگری همچون چراغ‌های ناوبری و راهنمای چشمک‌زن هستند. هریک از این چراغ‌ها کاربرد مخصوصی دارند تا به این ترتیب حداکثر ایمنی در سفرهای هوایی وجود داشته باشد.
در تمامی فرودگاه‌ها مسیری وجود دارد که کناره‌های آن توسط چراغ‌ها روشن شده است. البته اشیای کوچک و حتی دیگر هواپیماهای روی باند فرود شاید همیشه برای خلبان هواپیمای در حال فرود قابل دیدن نباشند. به منظور جلوگیری از برخورد با چنین اشیایی، خلبان‌ها از چراغ‌های جلوی هواپیما استفاده می‌کنند تا دید واضحی روی باند فرود داشته باشند. این چراغ‌ها همچنین باعث می‌شوند هواپیما برای دیگر خلبان‌ها و مردم قابل دیدن باشند. چراغ‌های هواپیماها معمولاً روی بال‌ها، دماغه و یا بدنه اصلی نصب می‌شوند. علاوه بر این، هواپیماها گاها چراغ‌های جلوی خود را در مناطقی با میدان دید کم همچون مناطق ساحلی و دریاچه‌ها روشن می‌کنند. چراغ‌های موردبحث با روشنایی خود باعث دور ماندن پرندگان از هواپیما می‌شوند تا به این ترتیب ریسک برخوردی وجود نداشته باشد. زمانی که خلبان در حال تغییر ارتفاع پروازی باشد چراغ‌ها به او در تشخیص هواپیماهای نزدیک‌تر کمک می‌کند و سایر خلبان‌ها از تغییر موقعیت این هواپیما آگاه می‌شوند. البته شاید این کار یک تمرین استاندارد بین تمامی خلبان‌ها نباشد.
خلبان‌ها همچنین چراغ‌های جلوی هواپیما را حین تیک آف و بنا به دلایلی مشابه روشن می‌کنند. در زمان فرود به خلبان‌ها توصیه می‌شود چراغ‌های فرود را هنگام پرواز در ارتفاع کمتر از ۱۰ هزار پایی و یا ۱۶ کیلومتر مانده به فرودگاه روشن کنند. به‌طور مشابه در حین تیک آف نیز توصیه شده است که چراغ‌ها تا رسیدن به ارتفاع بالای ۱۰ هزار پایین روشن باقی بمانند. البته باید گفت چراغ‌های دیگری نیز روی هواپیماها وجود دارد که معمولاً رنگی به غیر از رنگ سفید چراغ‌های جلو دارند. اولین نوع از این چراغ‌ها، انواع ناوبری هستند که معمولاً در شب بکار می‌روند و روی نوک بال‌ها و دم هواپیما نصب شده‌اند. چراغ روی نوک بال راست به رنگ سبز و چراغ نوک بال چپ به رنگ قرمز است درحالی‌که چراغ روی دم هواپیما رنگ سفید دارد. این چراغ‌ها عموماً به خاطر کنترل‌کنندگان ترافیک هوایی نصب شده‌اند تا جهت پرواز هواپیما را بهتر تشخیص دهند. برای مثال اگر هواپیما در حال پرواز مستقیم به سمت شما باشد چراغ قرمز را در سمت راست و چراغ سبز را در سمت چپ خواهید دید.
چراغ‌های بعدی از نوع چراغ‌های راهنما هستند که در بالا و پایین هواپیما نصب شده‌اند. این چراغ‌های قرمز رنگ چشمک‌زن به محض روشن شدن پیشرانه‌ها روشن شده و تا خاموش شدن آن‌ها روشن باقی می‌مانند. تمامی هواپیماهای مدرن از چراغ‌های LED قرمز به عنوان چراغ راهنما استفاده می‌کنند زیرا این چراغ‌ها بسیار روشن بوده و از فواصل دور نیز قابل‌تشخیص هستند. نهایتاً باید به چراغ‌های چشمک‌زن اشاره کنیم که در هواپیماهای بزرگ و کوچک وجود دارد و از نور سفید رنگی دارند. چراغ‌های چشمک‌زن در بال‌های هواپیما نصب شده و خلبان‌ها حین رسیدن به باند فرود آن‌ها را روشن می‌کنند. چراغ‌های چشمک‌زن سفید رنگ به بهبود میدان دید خلبان‌ها در تاریکی نیز کمک خواهند کرد.
source